Op zijn dertigste begon het te knagen bij Ronald Vlieland. Hij wilde wat voor mensen betekenen. Hij gaf zijn baan als tennisleraar op, ging werken in de gehandicaptenzorg en stapte drie jaar later over naar Parlan. Als jeugdzorgwerker op Graaf Jan, een kleinschalige woonvoorziening voor jongeren met een pittige problematiek, heeft hij zijn draai gevonden. ‘Echt geweldig’ vindt-ie het. Het zit ‘m in het werk, in zijn collega’s en de mogelijkheid om zichzelf te ontwikkelen.
Via een meet & greet kwam Ronald in contact met Parlan. “Ik zag een berichtje op LinkedIn en was eigenlijk wel nieuwsgierig. Ik heb me opgegeven en ben ernaartoe gegaan. Ik had een fijn gesprek met Ellen, die nu mijn leidinggevende is. Op dat moment zat ik nog goed bij mijn toenmalige werkgever. Ik hoefde niet per se weg. Dat heb ik ook gezegd. Maar je weet nooit hoe het loopt. We hebben contact gehouden en uiteindelijk heb ik de stap gezet.
Wat super is, is dat Parlan de kosten van mijn studie die ik bij mijn vorige werkgever volgde, heeft overgenomen. We willen je gewoon heel graag hebben, zeiden ze. Dat voelde zo goed. Daar spreekt enorm veel vertrouwen uit. Ik mag nu ook een EVC-traject volgen. Dat is voor mensen die wel de werkervaring hebben maar niet het papiertje dat daarbij hoort. Het EVC-certificaat is een alternatief daarvoor. Je laat ermee zien dat je vakbekwaam ben. Het kan me helpen om door te groeien. Ik ben hier heel blij mee.
“Je mag er zijn voor anderen”
Het werk zelf vind ik echt geweldig. Je mag er zijn voor anderen. Hoe mooi is dat? In Graaf Jan wonen drie jongens en een meisje met een pittige problematiek, die in meerdere pleeggezinnen hebben gezeten, die gesloten zijn geplaatst en van alles hebben meegemaakt. Samen met mijn collega’s help ik ze opgroeien en zichzelf ontwikkelen. Je leert ze over het leven. Hoe het werkt, hoe je er wat van maakt. Dat doe je door hun vertrouwen te winnen en het gesprek aan te gaan. Dat gaat natuurlijk niet altijd goed maar je ziet ze stapjes zetten.
De vrijheid die ik in mijn werk heb, is echt tof. Het is net als thuis. Als ik denk: het is mooi weer, ik ga een strandwandeling maken, dan doe ik dat. Bij Parlan kan dat ook. Dan ga ik samen met een jongere een stukje lopen. Of boodschappen doen. Van de week was het schitterend weer. Zijn we met twee jongens naar het zwembad geweest. Dan komen ze in allerlei situaties terecht waar ze van kunnen leren. Daar kun je het dan weer over hebben. Parlan stimuleert ons ook daarin: ‘Ga vooral op pad met die jongens en meiden’.
“Elke dag kan het alle kanten op met die jongeren”
Maandag kwam er een jongen naar me toe. Ik was net terug van vakantie. ‘Ik heb je gemist’, zei hij. Dat vond ik mooi. De band die ik met ze heb, is goed. Ik kan zelf ook hartstikke gek doen, haha. Vinden ze leuk. Daarbij, soms moet je situaties op creatieve wijze oplossen. Als iemand kwaad uit huis weg wil lopen, roep ik het alvast tegen de buurt. ‘Beste mensen, hij is boos, hij komt er nu aan!’ Dan willen ze al niet meer. Of je bedenkt wat anders. Het belangrijkste is dat je gedrag leert duiden. Waarom reageert hij zo? Waar komt zijn gedrag vandaan? Als je dat helder hebt, kun je het de goede kant op sturen.
Het mooie van mijn werk is dat het heel dynamisch is. Elke dag kan het alle kanten op met die jongeren. Je weet nooit van tevoren wat het wordt. En het is afwisselend. Er zitten vele aspecten aan. Je hebt contact met de instanties, met school, met het netwerk van de jongeren. Voor hun welzijn is het belangrijk om iedereen betrokken te houden. En je hebt natuurlijk je collega’s. We hebben echt een superteam, heel divers. Ik kan van iedereen leren. We zijn nu met zijn vijven maar we kunnen nog wel iemand gebruiken. Van harte welkom.”