Sandra Leijds is gezinshuisouder bij Parlan. Naast de zorg voor haar eigen kinderen voedt ze twee gezinshuiskinderen op. Jongens in de puberteit. Dat is pittig en tegelijkertijd heel mooi. Het geeft een nieuwe dimensie aan haar leven en dat van het gezin. Een gesprek over kleine stapjes, stress, een Duitse oma, goede begeleiding en de mogelijkheid om jezelf verder te ontwikkelen.
“Vorig jaar ben ik gezinshuishuisouder geworden. We hadden een pleegzoon die veel aandacht vergde. Dat kon ik niet meer combineren met werk. Ik heb mijn baan opgezegd en ben gezinshuisouder geworden. Dan kom je in dienst van Parlan en krijg je een salaris. Als gezinshuisouder heb je meestal een achtergrond in de zorg al is dat niet noodzakelijk. Ik ben van huis uit bedrijfskundige. Daarnaast heb ik wel een opleiding gevolgd in ontwikkelingspsychologie. En ik heb natuurlijk veel ervaring opgedaan met het opvoeden van mijn eigen kinderen. Dat telt ook.
We hebben nu twee gezinshuiskinderen, allebei jongens. De jongste is 14, de oudste 18. Wat je doet als gezinshuisouder is eigenlijk hetzelfde als met je eigen kinderen. Je biedt ze een veilig thuis, voedt ze op en helpt ze in hun ontwikkeling. Wat leuk is voor die jongens is dat ze zich kunnen optrekken aan onze zonen. Die zijn 20, 23 en 26 jaar en hebben hun zaakjes voor elkaar. Dat zorgt voor een fijne en stabiele thuissituatie. Daar zijn ze bij gebaat. Ze hebben rust en regelmaat nodig.
“Trek je dat aan? Je lijkt wel een Duitse oma”
Beiden komen uit een thuissituatie die niet ideaal was. Ze hebben veel meegemaakt. Dat neem je niet meer weg. Ze reageren vaak anders en heftiger op dingen. We hebben wel eens gehad dat de inhoud van een hele slaapkamer naar beneden kwam. Dat is best pittig. We zijn blij met kleine stapjes. De jongste heeft nu een bijbaantje bij de Action. Hij was supergestrest voor zijn eerste werkdag. Toch ging hij. ‘Als ik niet ga, heb ik volgende week stress’, zei hij. Dat vind ik niet normaal knap. Hij kan nu ook uit een situatie stappen voordat hij uit zijn plaatje gaat.
Dat neemt niet weg dat je nog wel eens een lullige opmerking naar je hoofd geslingerd krijgt. Laatst had ik nieuwe kleren gekocht. ‘Trek je dat aan? Je lijkt wel een Duitse oma’. Je moet er doorheen prikken. Het is niet persoonlijk bedoeld. Ik probeer er luchtig of met humor mee om te gaan. Als je de verkeerde dingen zegt, kan het zomaar ontploffen. Wat helpt is om achter het gedrag te leren kijken. Waarom zegt iemand wat hij zegt? Als je gedrag kunt duiden, als je weet waar het vandaan komt, kun je de verbinding zoeken.
“Je wordt goed ondersteund en begeleid”
Met de steun en begeleiding van Parlan ben ik blij. Als gezinshuisouder word je gekoppeld aan een gezinshuisbegeleider en een gedragswetenschapper. Marijke, mijn begeleider, komt één keer in de twee weken langs. We bespreken hoe het gaat, thuis, op school, met stage. Voor mij is dat het moment om mijn verhaal kwijt te kunnen en bepaald gedrag van de jongens bij haar te toetsen. Als we er samen niet uitkomen, schakelen we met Shiara, die gedragswetenschapper is. En we hebben één keer in de drie maanden multidisciplinair overleg. Dan kijken we naar vorderingen en stellen we nieuwe doelen.
De arbeidsvoorwaarden zijn prima geregeld. Ik krijg een salaris dat gebaseerd is op negen uur per gezinshuiskind. We hebben er twee in huis, dus het gaat om 18 uur. Dat is zeg maar een halve baan. Ik heb een laptop en een mobieltje van Parlan en krijg de ruimte om mezelf te ontwikkelen. Dat kan via workshops en cursussen of door onze expertisenetwerken te raadplegen. We hebben er verschillende. Trauma & hechting is er eentje. Je vindt daar alles over dat onderwerp. Voor mij is dat ideaal. Ik vind het leuk om te weten hoe dingen werken.
Waarom ik gezinshuisouder ben geworden? Ik ben er min of meer in gerold. Eerst was ik gastouder, toen pleegouder en nu gezinshuisouder. We hadden en hebben ruimte in ons huis en hart. Het zijn kinderen die veel hebben meegemaakt en beschadigd binnenkomen. Je wilt ze een duwtje geven. Dat ze met vertrouwen de wereld ingaan als het zover is. Voor ons heeft het een nieuwe dimensie aan ons leven toegevoegd. Het vraagt veel maar het geeft nog meer. We zijn echt gek op die mannen. We denken aan meer gezinshuiskinderen.”